Zondag 14 april. Eindelijk is daar het moment dat wij gaan beginnen aan onze reis naar Pontedera Italië. Met onze scooters vol met bepakking verlaten we Rijen in zuidelijke richiting.
Toen afgelopen jaar bekent werd dat de Vespa World Days in Italië zouden worden gehouden. Kwamen wij al snel met het idee er naar toe te gaan. Niet veel later vroegen we ons zelf af wat als we er nou eens naartoe rijden? Na wat onderzoek op Google maps blijkt dat we ongeveer 1600 kilometer moeten rijden om in Pontedera te komen. Verdeeld over 4 dagen zo'n 400 kilometer per dag. Dat moet toch te doen zijn? We besluiten ons in te schrijven, het is nog even wachten tot we definitief horen of we mee mogen. maar zodra dit bekent is beginnen we met het plannen van onze reis.
De route staat vast. Snelwegen en tolwegen worden vermeden we rijden dus helemaal binnendoor naar Pontedera. De route zal ons van Rijen naar Langres brengen een plaats in de buurt van Dijon Frankrijk. Vanaf daar zullen we door rijden naar Grenoble, hier zullen we de Franse alpen oversteken Italië in. We zullen een klein stukje richting Turijn rijden waarna we af zullen buigen naar het zuiden richting Savona. Vanaf Savona zullen we de bloemen Riviera volgen tot aan Pisa hier zullen we dan het laatste stuk landinwaarts rijden richting Pontedera.
De eerste dag hebben we meteen een flinke rit voor de boeg. 511 kilometer we rijden Nederland uit en België in via de Belgische Ardenne bereiken we na zo'n 4 uur rijden Frankrijk. Voor ons ligt het uitgestrekte noord Franse landschap. Een kleurenspel van groene grasvelden, bruine akkers en velden vol met gele koolzaad zo ver als je kunt zien.
Na een lange dag bereiken we Langres in de schemer. Op een kapot duplo lampje na is alles goed gegaan de eerste dag.
De tweede dag van onze reis begint voorspoedig. de eerste kilometers vliegen voorbij. Na een paar uur gereden te hebben besluit ik een parkeerplaats op te rijden om even te stoppen. Ik zet mijn scooter op zijn standaard en draai om om te zien waar Kas is. Tot mijn verbazig bevindt hij zich een heel stuk achter mij en komt hij aan rollen met de koppeling ingeknepen en een motor die niet meer loopt. 2takt rijders zal dit al wel een belletje doen rinkelen: jawel, een warmlopen. Of dit nou komt door de hellingshoek in combinatie met volle tegenwind of omdat ik tijdens het toevoegen van de olie werd afgeleid door een française die vond dat wij wel lang genoeg de pomp bezet hadden gehouden. Het zal waarschijnlijk een raadsel blijven. Een scheut extra olie voor de zekerheid. Op het moment dat hij zijn scooter op de standaard zet is de zuiger al weer los. En dan nu de belangrijke zaken. We hebben bekers gevonden. In het hotel hebben we enkele kartonnen bekers kunnen bemachtigen waardoor we nu wel een heerlijke cappuccino kunnen maken. We vervolgen onze weg richting Grenoble maar besluiten wel om even een tijdje wat rustiger te rijden.
Rond 6 uur komen we aan bij het hotel in Voreppe. Een stadje op enkel kilometers van Grenoble. Voor ons zien we de bergen van de alpen al. Morgen zullen we de alpen overstekken Italië in.
Voor we de eerste berg op gaan, rijden we nog door Grenoble. Een prachtige oude stad aan de voet van de Alpen welke wordt doorkruist door de Drac en Isère.
Na een paar kilometer Grenoble te zijn uitgereden slaan we rechts af een bergweg op. Al snel beginnen de haarspeld bochten. Met elke haarspeld bocht zakt de temperatuur en voor we het weten rijden we in een wolk welke boven deze berg hangt. Niet veel later begint het ook nog eens te hagelen.
Dan nu nog een technisch stukje. Aangezien wij met carburateurs rijden dienen wij eigenlijk onze sproeiers aan te passen waneer we op hoogte gaan rijden. Voor de mensen die niet weten wat een sproeier is dit is een klein messing onderdeel met een gaatje erin. De groote van dit gaatje bepaald hoeveel brandstof de motor krijgt. Ideal gezien wil je 1 deel benzine op 14,7 delen zuurstof hebben. Wanneer je omhoog rijdt, de bergen in, krijg je te maken met ijlere lucht. Dit wil zeggen dat als er minder zuurstof beschikbaar is de verhouding veranderd. Je hebt nu teveel brandstof ten opzichte van de beschikbare hoeveelheid zuurstof. Normaal gezien zou dit inhouden dat je een sproeier moet monteren met een kleinere maat om dit te compenseren.
Als we uiteindelijk bovenop de berg weer ergens rechts af slaan merk ik dat mijn scooter raar begint te lopen. Automatisch gaat mijn gedachten naar het verhaal hier boven. Maar in plaats van dat de scooter te rijk loopt lijkt het juist of dat deze te arm loopt. We proberen nog wat aan de carburateur te stellen maar niks heeft effect. Waarschijnlijk ergens een lucht lekkage. Of zoals wij zeggen 'valse lucht'. Als we een beetje spelen met de choke lijkt de motor op een acceptabele manier te blijven lopen. Nu maar snel deze berg af de hagel uit.
Hoe verder we de Alpen in rijden hoe mooier de uitzichten worden. Besneeuwde bergtoppen en watervallen met smeltwater links en rechts van de weg.
Al voor dat we aan de reis begonnen wisten we dat de route ons langs Alpe d'Huez zou leiden. Toch blijft het een rare gewaarwording om een berg op te rijden, sneeuw tegen te komen en vervolgens mensen te zien skiën. Helaas bleek de pas waar de TomTom ons over wilde sturen dicht te zijn. Maar goed, een mooie plaats voor een tussenstop. We hebben hier de broodjes van de bakker van vanochtend opgegeten en zijn aan de afdaling begonnen. Op de scooter welliswaar niet op skies.
We hebben de Alpe d'Huez nog niet achter ons of we beginnen al weer aan de volgende bergpas namenlijk 'Col du Lautaret'. Deze bergpas begint bij Le Bourg-d'Oisans en eindigt in Briançon. Van alle stukken die we hebben gezien is dit toch wel het adembenemendst tot nu toe. Op het hoogste punt zit je op 2057 meter hoogte. Ik kan je persoonlijk vertellen dat het daar vrij koud wordt. Dat is ook wel te zien aan de sneeuw welke hier nog langs de weg ligt. We stappen even af en zetten een paar stappen de sneeuw in. Dit blijkt nog een aardig pak te zijn want we zakken er tot onze kuiten in weg.
Ik denk dat het tijd is dat ik eens terug kom op dat valse lucht probleem. Eenmaal in Italië aangekomen stoppen we om te tanken. Op dat moment merk ik dat er toch wel heel veel benzine aan mijn motorblok hangt. We besluiten op dat moment om toch even op onderzoek uit te gaan. Na het verwijderen van een aantal onderdelen hebben we het probleem al snel gevonden. Er zit letterlijk een gat in mijn carter. Nu is dit opzich niks geks omdat ik weet dat dit gat er zat. Met het matchen van de het carter op de 177cc cilinder had ik namenlijk een doorbraak gemaakt. Normaal gezien geen probleem. Een oplossing is om dit op te laten lassen. Een andere mogelijkheid is om gebruik te maken van een 2 componenten epoxy. Dit zorgt voor minder warmteinbreng in het materiaal en de epoxy van tegenwoordig is zo goed dat deze goed bestand is tegen de mechanische belasting. Er blijkt echter dat er iets niet goed is gegaan met deze epoxy. Hierdoor is deze in zijn geheel los is gekomen. Vandaar het gat.
Nu moet ik zeggen dat als iemand met dit verhaal bij ons de winkel in zou lopen en er bij zou vertellen dat de scooter nog reed. Dat ik zeggen dat dit niet kan. Als deze persoon nou ook nog een zou vertellen dat hij met dat gat de Franse Alpen is overgestoken, doorgereden is naar de bloemenriviera en vervolgens naar Pontedera, dan zou ik zeggen dat hij uit zijn nek lult.
Nu kan je met zekerheid zeggen. In dit geval lul ik niet uit mijn nek.
Op het moment dat wij er echter komen wat de oorzaak van het valse lucht probleem was konden we er niks aan doen. We hebben niet de mogelijkheid om het gat dusdanig te dichten. We besluiten om zo door te rijden. Ik bedoel we hebben er ondertussen al 100 kilometer mee gereden. Dan moet 200 meer ook nog wel lukken.
Met de zon in onze rug leggen we de laatste kilometers af richting onze slaapplaats voor vandaag. Aan onze rechterkant zien we nogsteeds het laatste deel van de Alpen in het prachtige landschap van de Piemonte.
Rond half 9 bereiken we ons slaap adress in Quiliano. Na een goede nacht rust vertrekken we richting Savonna vanaf hier zullen we de kust volgen tot aan Pisa. We maken nog een korte tussenstop in Genova om reparatiemateriaal aan te schaffen voor het gat in mijn carter.
Aanvankelijk was het ons idee om langs de Cinque Terre te rijden. Echter voelde Kas zich sinds het begin van deze dag niet zo lekker. Zijn diepte punt lag denk ik bij onze stop in Levanto. Terwijl ik foto's aan het maken was van de prachtige baai, blijft hij zitten onder de boom in de schaduw. Ik weet dat de route langs de Cinque Terre ons zeker een uur extra gaat kosten. Ik stel hem voor om dat plan links te laten liggen en de TomTom op een snellere route te zetten. Hij stribbelt nog even tegen en zegt dat het wel gaat. Maar ik weet dat hij dit enkel doet om mij een plezier te doen. Ik zeg tegen hem dat de de snelle route pakken. Voor we vertrekken bedenk ik me dat ik nog wel paracetamol bij heb, misschien doet het iets voor hem.
Om half 9 bereiken we dan eindelijk onze argiturismo. We ontmoeten Renzo de enthousiaste eigenaar. Hij staat versteld van het feit dat wij op onze Vespa's vanaf Nederland zijn komen rijden. Wederom spreekt Renzo geen Engels maar uit zijn gebaren blijkt wel wat hij er van vindt. Voordat hij ons het appartement laat zien krijgen we 'un caffè' aangeboden.
Nadat we onze scooters hebben ontdaan van hun belasting moeten we eigenlijk nog wat gaan eten. We besluiten de GL achter te laten, al lang blij dat deze mij zover gebracht heeft met het gat in het carter. Met z'n tweeën op de rally rijden we richting Palaia op zoek naar een restaurant.
Voordat we deze middag vertrokken richting Pontedera, hebben we het gat in mijn carter gedicht. Bij de winkel in Genova hebben we namenlijk een andere 2 componenten epoxy kunnen kopen. Na alles zorgvuldig ontvet te hebben. Hebben we alles nogmaals opgeruwt en de nieuwe epoxy aangebracht. We laten dit even zo staan tot vanavond. Dan monteren we alles weer terug. Morgen starten we de scooter pas zodat de epoxy voldoende tijd heeft om uit te harden.
Dag 2 van de Vespa World Days. Gelukkig is het weer een stuk beter dan gisteren. Het is ook al meteen een stuk drukker met bezoekers. Het grote Vespa parkeerterein loopt aardig vol.
Vandaag is er op het evenemententerrein onder andere de Gymkhana. Hierbij rijden de deelnemers over een parkours waarbij de voertuig controle op de proef wordt gesteld. Allereerst is het de beurt aan bezoekers. Dit gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Pion na pion wordt omver gereden. De Italiaanse scheidsrechter zwaaien met hum armen door de lucht. Vervolgens is het de beurt aan de meer ervaren bestuurders. Wabneer je deze mensen op een scooter ziet rijden kun je niet anders dan denken dat ze zijn geboren met een Vespa tussen hun benen.
Een bezoek aan het Piaggio museum kan natuurlijk niet ontbreken. Op 18 april is er een nieuwe tentoonstelling geopend met het thema "In tutto il monde-Vespa-All over the world".
Deze tentoonstelling richt zich op de de manier waarop Piaggio het product Vespa aan de wereld verkocht. In de begintijd is dit vooral geweest door middel van fabrikanten welke onder licentie Vespa scooters bouwde. Het leuke hier aan is dat al deze scooters eigenlijk anders zijn. Vaak is dit om aan de lokale voertuigen eisen te voldoen. Maar het kan ook esthetisch zijn zoals bijvoorbeeld bepaalde kleuren.
In Nederland hebben we hier ook mee te maken gehad. Voordat de scooter rechtstreeks uit Italië werden geïmporteerd kwamen deze namelijk uit België. De fabrikant M.I.S.A. in het plaatsje Jette bouwde onder licentie Vespa scooters. Ook hier zijn bepaalde dingen anders dan elders. Zo kregen de scooters een bol Vespa logo wat vastgeplakt zat op het beenschild. De Italiaanse hebben namelijk een plat verchroomd Vespa logo wat met klinknagels is bevestigt.
We brachten ook nog een bezoek aan de fabriek. Bij hoge uitzondering en vanwege het 140 jarig bestaan van Piaggio, is het tijdens de World Days mogelijk om in de fabriek te kijken. Dit leek ons wel interessant.
De frames van de nieuwe scooters komen nog steeds hangend de fabriekshal binnen net zoals je op oude foto's ziet. Echter zijn de productielijnen zeer modern. Het is echt onvoorstelbaar hoe groot deze fabriek is. Wij hebben nu een hal kunnen bekijken maar er staan er nog een hoop meer op het Piaggio terein. Geen foto's hiervan overigens. Dit was ten strengste verboden. Onze telefoons moesten in een papieren zakje welke werd dichtgeplakt met een rode sticker.
Toen we terug reden naar het evenemententerrein kwamen we in de Vespa parade terecht. Een stoet van duizenden Vespa's welke zojuist een tour hadden gemaakt. Pontedera is volledig ontregeld. Sommige kanalen spreken van 15000 deelnemers.
We zijn al weer begonnen aan de terugreis onze eerste dag eindigt bij het Gardameer. Dit gigantische meer heeft een lengte van bijna 52 kilometer en vormt een natuurlijke scheidingslijn tussen 3 italiaanse regio's Lombardije, Veneto en Trentino-Zuid-Tirol.
We rijden nog een stukje door naar het plaatsje Malcesine
De eerste 100 kilometer door Oostenrijk gaan zeer vlot. Enkel op de hoger gelegen bergen zien we letterlijk de sneeuw uit de wolken vallen. Deze wolken hangen als het ware als een deken over de bergtoppen. We staan op het punt om de Reschenpas over te gaan benieuwd wat we daar gaan aantreffen.
Hoe verder we Oostenrijk in rijden, hoe meer sneeuw we tegen komen. Als we bijna in Duitsland zijn moeten we nog een pas over: de 'Fernpass'. Deze pas verbind het plaatsje Imst met Reute. En heeft een maximale hoogte van 1212 meter. Hier kwamen we in een winters tafereel terecht. Langs de weg ligt nog een dik pak sneeuw en de bomen zijn volledig besneeuwd. De weg is echter nog goed schoon door het vele verkeer wat over deze pas rijd. We rijden voorzichtig door aan gezien het toch vrij glad lijkt.
Na onderhand 2 uur door de sneeuw gereden te hebben zijn we er aardig klaar mee. Toen we eindelijk Duitsland binnen reden was het gestopt met zachtjes sneeuwen. Er kwamen nu serieuze vlokken uit de hemel vallen. Binnen een paar minuten lag er een heuse sneeuwlaag over het wegdek heen. We besluiten het fiets pad op te gaan en stapvoets door te rijden met de voeten aan de grond. Op dit moment moeten we nog zo'n 20 kilometer rijden. Op dit tempo gaat dat nog uren duren. Na een paar kilometer op het fietspad te hebben gereden lijkt het minder te gaan sneeuwen. Het wegdek ziet er hier ook een stuk beter uit. We besluiten de weg terug op te gaan en voorzichtig door te rijden.
Ik dacht dat we ons best goed voorbereid hadden op deze reis. Maar zo veel sneeuw hadden we niet verwacht. Met onze kleding zat het eigenlijk wel goed enkel onze handschoenen waren net een seizoen te doen. Met pijn in onze vingers leggen we dan ook de laatste kilometers af.
Als we nog z'n 4 kilometer te gaan hebben voor we bij het gasthof zijn besluit Kas zijn scooter dat hij niet verder meer wil. In een bocht berg af ploft hij nog een paar keer waarna de motor uit valt. Via ons communicatiesysteem hoor ik heb zeggen dat zijn scooter het niet meer doet. Ik vraag of hij nog wel naar benden kan rollen. Hij zegt dat dit nog wel lukt. Ik verminder wat vaart en wil achterom kijken om te zien waar hij is. Op het moment dat ik dit doe hoor ik in mijn oor "ik kom rechts voorbij". Voor ik het weet komt Kas tussen mij en de vangrail doorgeraasd. Dat ging maar net goed. Er wordt nog wat gevloekt maar goed niks gebeurt en we moeten toch door want ik blijf hier niet in de sneeuw staan.
We halen wat onderdelen van de scooter af maar alles lijkt nog in orde te zijn. Uiteindelijk draaien we er een nieuwe bougie in waarna de scooter weer tot leven komt. Na de laatste kilometers te hebben afgelegd naar het gasthof kunnen we dan eindelijk weer beginnen met opwarmen. Op de kamer schroeven we de verwarming helemaal open. Hopelijk zijn onze kleren morgen weer droog.
Na deze morgen wakker te zijn geworden in een volledig witten wereld begint het Na z'n 70 kilometer te hebben gereden beter te worden. De sneeuw lijkt hier niet meer z'n grip op het landschap te hebben. De dikke pakken sneeuw beginnen plaats te maken voor de groene heuvels van Beieren. Ondanks dat de sneeuw langzaam verdwijnt blijft de temperatuur erg laag. We proberen zo veel mogelijk kilometers te maken voor we toch echt even moeten stoppen om op te warmen.
Wanneer we in het Zwarte Woud belanden is er eigenlijk geen sneeuw meer te bekennen. We rijden door de prachtige bergen en heuvels richting Hornberg. We besluiten hier even wat te gaan eten en om wederom op te warmen. Er blijkt een hoop eetgelegenheden dicht te zijn maar weten toch iets te vinden. Een typische Duitse wirtshaus, een soort van bruin café, waar binnen nog gerookt wordt en waar de stamgasten op dinsdagmiddag op 1 uur al aan de halve liters bier zitten. Maar goed wat is er beter om mee op te warmen dan geen goed bord käsespätzle mit schinken. Met ontdooide handen stappen we weer op de scooter.
We zijn lekker opweg wanneer we na ongeveer 100 kilometer Thionville bereiken. We rijden op ons gemak door deze stad waneer we voor een stoplicht stil komen te staan. Het stoplicht springt op groen en ik rijd weg. Over ons communicatiesysteem hoor ik Kas zeggen dat zijn scooter niet meer in zijn versnelling gaat. Ik draai om zodra het kan om te gaan kijken. Kas staat al met zijn scooter op het trottoir. Hij verwijdert de schakelklokkap en ik beweeg de schakelbuig aan het stuur. De schakelklok lijkt van buitenaf zij werk nog gewoon te doen. Wanneer we dan op de kickstart trappen is er geen weerstand. De cilinder gaat namenlijk niet mee. Er is als het waren geen verbinding tussen de versnellingsbak en de krukas/cilinder. Dat kan maar één ding betekenen: er is iets met koppeling.
We besluiten de scooter naar de overkant van de straat te duwen. Daar leggen we de scooter op zijn zij op een kledingzak. Op deze manier kunnen we het achterwiel verwijden waardoor we bij de koppelingsdeksel kunnen. Waneer Kas de deksel van het motorblok haalt hoort hij de koppeling al uit elkaar springen. Nu is dit iets wat wel vaker voor komt. De koppeling opent zichzelf dan als een waaier waarna de borgclip, welke de platen op hun plek houd, er vandoor gaat. Met het gevolg dat de platen uit de koppeling springen. Dat was in dit geval helaas niet zo. De koppelingskorf van dit type koppeling zit door middel van klinknagels bevestigt aan een binnenhart. Deze klinknagels waren uit de koppelingskorf gebroken. Doordat dit los was gekomen is de hele koppeling uit elkaar gevallen.
Op dit moment langs de weg is er niks meer wat we aan deze koppeling kunnen doen. We bekijken onze opties maar kunnen er maar een bedenken. Kas en zijn scooter moeten opgehaald worden en naar Rijen gebracht worden. We proberen een aantal telefoonnummers en krijgen in eerste instantie geen gehoor. Het is jammer dat het hier dan zou eindigen.
Na ruim 2500 kilometer door Europa te hebben gereden op slechts 300 kilometer van huis. We zoeken nog wat op Google naar een Vespa bedrijf maar komen enkel iets tegen in Luxemburg. Zo'n 20 kilometer van waar we nu zijn.
Daarnaast geven de openingstijden ons ook niet echt hoop aangezien ze enkel op zaterdag middag open zouden zijn. Echter staat er wel een telefoonnummer
bij. Kas besluit het nummer te bellen. We zien wel of ze opnemen. Tot onze verbazing wordt er opgenomen. Na een gesprek in het Duits/Frans/Engels krijgen we een telefoonnummer van een vriend, hij zou ons wel kunnen ophalen. Nadat we het nummer via SMS hebben ontvangen belt deze persoon ons al meteen op. Hij vraagt ons of we de locatie via WhatsApp kunnen sturen. Dan springt hij gelijk zijn bus in.
Na ongeveer een halfuur te hebben gewacht komt daar een busje van een bloemist aangereden. Achterop zien we een sticker met official SIP dealer, dit zal onze bus wel zijn. We laden Kas zijn scooter in en ik volg de bus op mijn scooter richting Luxemburg.
Als we aankomen in Dudelange blijkt het geen Vespa bedrijf te zijn maar een club, pas 2 jaar geleden opgericht door een stel vrienden.
Gelukkig hebben ze hier nog een oude gebruikte koppeling liggen. We zetten Kas zijn scooter op de brug en demonteren wat er nog over is van de oude koppeling. We monteren de gebruikte koppeling en halen de scooter weer van de brug. De eerste trap op de kickstart, de krukas, draait weer mee.
Kas neemt de scooter mee naar buiten en rijd een rondje op en neer door de straat. De scooter heeft weer een functionele koppeling. We kunnen onze weg vervolgen.
Als we het dorp nog geen 2 kilometer uit zijn stopt Kas zijn scooter er echter alweer mee. Geen vonk meer. Na nog een kwartier pielen in de regen hebben we weer een vonk kunnen we nu dan eindelijk weer door.
We zijn nu echt bijna thuis, want de plaatsnamen beginnen al Nederlands te worden. We komen steeds dichter richting bekend terrein. Ergens is het jammer dat de trip er bijna op zit. Maar ik ben ook blij dat ik morgen niet nog 400 kilometer hoef te rijden.
Mocht je interesse hebben in de route welke wij gereden hebben dan kun je deze nog een helemaal belijken via polarsteps https://www.polarsteps.com/RobKuijsters1/10800029-vwd-2024-pontedera
Wil je zelf nou ook een keer reis op je Vespa maken. Maar weet je niet waar je moet beginnen? kom dan zeker een keer langs.